Ο ελληνισμός από τα μέσα του 18ου αιώνα έως τις αρχές του 19ου αιώνα
Οικονομικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί
Α) Ενίσχυση των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ δυτικής Ευρώπης – Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες, οι Εβραίοι και οι Αρμένιοι ασχολήθηκαν με το εξωτερικό εμπόριο του οθωμανικού κράτους.
Β) Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή: Συνθήκη μεταξύ Ρωσίας – Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σύμφωνα με την οποία τα καράβια των Ελλήνων περνούσαν ελεύθερα τα Στενά, αρκεί να είχαν υψώσει τη ρωσική σημαία.
Γ) Υποχώρηση του αγγλικού και του γαλλικού εμπορίου στη Μεσόγειο λόγων των ναπολεόντειων πολέμων και των αποκλεισμών.
Επομένως:
-ανάπτυξη της ναυτιλίας και του εμπορίου των Ελλήνων με τη Δύση
-εξέλιξη ορισμένων πόλεων (Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Χίος, Ιωάννινα) σε σημαντικά εμπορικά κέντρα
-ενίσχυση των ελληνικών παροικιών της Δύσης: οι Έλληνες από τις τουρκοκρατούμενες περιοχές ταξίδευαν ή έμεναν στις ελληνικές παροικίες της Ευρώπης για λόγους εμπορικούς και εκπαιδευτικούς
-ορισμένες ομάδες της ελληνικής κοινωνίας άρχισαν να πλουτίζουν και να ανεβαίνουν κοινωνικά
Κοινωνικοί μετασχηματισμοί – Ομάδες που αποτελούσαν την ελληνική κοινωνία
▪ Ορθόδοξη εκκλησία : ο πατριάρχης ήταν αρχηγός κι υπεύθυνος των χριστιανών ορθοδόξων της αυτοκρατορίας λογοδοτώντας ο ίδιος στις οθωμανικές αρχές – για τον λόγο αυτό του είχαν παραχωρηθεί κάποια προνόμια → η επίσημη εκκλησία ανησυχούσε για τις προοδευτικές ιδέες του Διαφωτισμού και τηρούσε εχθρική στάση απέναντί τους. Πολλοί όμως εκπρόσωποι της εκκλησίας (ως άτομα) ενστερνίστηκαν τις ιδέες του Διαφωτισμού και αναδείχτηκαν σε σπουδαίους δασκάλους του υπόδουλου ελληνισμού.
▪ Φαναριώτες: απόγονοι παλιών βυζαντινών οικογενειών. Ζούσαν στη συνοικία της Κωνσταντινούπολης Φανάρι (απ’ όπου και το όνομά τους). Πολύ πλούσιοι, μορφωμένοι και , κυρίως, γνώστες ξένων (ευρωπαϊκών γλωσσών). → χρήσιμοι στην οθωμανική διοίκηση → κατείχαν υψηλά αξιώματα (μεγάλοι διερμηνείς, ηγεμόνες στια παραδουνάβιες ηγεμονίες)
▪ Προεστοί: διοικητές των ελληνικών κοινοτήτων. Εισέπρατταν τους φόρους και τους απέδιδαν στην οθωμανική διοίκηση. Είχαν κύρος στις τοπικές κοινωνίες, που το αντλούσαν από τις μεγάλες περιουσίες τους (σε γη κυρίως) κι από τη δυνατότητά τους να συνεργάζονται με τους οθωμανούς αξιωματούχους.
▪ Έμποροι και καραβοκύρηδες: ευνοήθηκαν ιδιαίτερα με την ανάπτυξη του εμπορίου και της ναυτιλίας. Απέκτησαν χρήματα, πράγμα που τους έδωσε μεγαλύτερο κύρος. Με τα χρήματά τους ενίσχυσαν την παιδεία στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Με τα ταξίδια τους στην Ευρώπη γνώρισαν τις ιδέες του Διαφωτισμού.
▪ Απασχολούμενοι στο εμπόριο και ναύτες: εργάζονταν ως υπάλληλοι κοντά σε εμπόρους και ως πλήρωμα στα καράβια αντίστοιχα. Ανέβηκε το βιοτικό τους επίπεδο με την ανάπτυξη του εμπορίου και της ναυτιλίας.
▪ Αγρότες: το μεγαλύτερο μέρος της τουρκοκρατούμενης ελληνικής κοινωνίας (το 80% του πληθυσμού). Καλλιεργούσαν τα δημόσια κτήματα και τα ιδιωτικά (τσιφλίκια) Τούρκων ή Ελλήνων.
▪ Κλέφτες: άνθρωποι που δεν άντεχαν την καταπίεση και κατέφευγαν στα βουνά. Προέρχονταν κυρίως από τους αγροτικούς πληθυσμούς. Για να ζήσουν λήστευαν πλούσιους Έλληνες ή Τούρκους, γι’ αυτό και οι αγρότες τους είχαν ηρωοποιήσει.
▪ Αρματολοί : ένοπλα σώματα που οργάνωνε η οθωμανική διοίκηση ή οι προεστοί των κοινοτήτων για την τήρηση της τάξης (κυρίως κατά των κλεφτών). Συχνά τα σώματα αυτά επανδρώνονται κι από κλέφτες.
▪ Τα αστικά στρώματα της τουρκοκρατούμενης ελληνικής κοινωνίας (έμποροι, καραβοκύρηδες, απασχολούμενοι στο εμπόριο και ναύτες) αρχίζουν να ενεργοποιούνται και να παίζουν κάποιο ρόλο στα οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα.
Κινήματα εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας
♦ αρχές 18ου αιώνα: Οι Έλληνες αρχίζουν να στρέφονται προς την ομόδοξη με αυτούς Ρωσία, μεγάλη δύναμη, εχθρική προς την οθωμανική αυτοκρατορία.
♦ β΄μισό του 18ου αιώνα: Ορλοφικά – η Ρωσία υποκίνησε επαναστατικό κίνημα στην Πελοπόννησο ως αντιπερισπασμό στον πόλεμο που έκανε με την οθωμανική αυτοκρατορία. Ανεπαρκής προετοιμασία και οργάνωση του κινήματος. Ανεπαρκής ρωσική βοήθεια (μικρός ρωσικός στόλος στο Αιγαίο με επικεφαλής τους αδερφούς Ορλόφ) → το κίνημα καταπνίγηκε.
♦ Ανεπιτυχής προσπάθεια του Λάμπρου Κατσώνη, απεσταλμένου της Ρωσίας, να ξεσηκώσει τα νησιά του Αιγαίου.
♦ τέλη 18ου – αρχές 19ου αιώνα: Συγκρούσεις του Αλή πασά των Ιωαννίνων με τους κατοίκους του Σουλίου → νίκη του Αλή πασά → εγκατάλειψη του Σουλίου από τους κατοίκους του
Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός
■ το πνευματικό κίνημα των Νεοελλήνων με πολλές αναλογίες και κοινά σημεία με τον Διαφωτισμό της Ευρώπης.
■ ξεκίνησε από τις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού γιατί εκεί οι Έλληνες γνώρισαν τις ιδέες του Διαφωτισμού. Με φορείς τους εμπόρους και τους ναυτικούς οι ιδέες του Διαφωτισμού μεταλαμπαδεύτηκαν και στον τουρκοκρατούμενο ελληνικό χώρο.
■ κοινό σημείο με τον Διαφωτισμό: με τη λογική μπορεί ο άνθρωπος να προοδεύει συνεχώς. Χρειάζεται μόρφωση για να καταπολεμηθούν οι προλήψεις.
■ βασική θέση και σύνθημα: η παιδεία θα φέρει την ελευθερία.
■ Τάσεις:
-Προοδευτικοί: ενστερνίζονταν τις περισσότερες από τις προοδευτικές ιδέες των Ευρωπαίων διαφωτιστών, κυρίως των Γάλλων. Θαύμαζαν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό που τον συνέδεαν με την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αρνούνταν τον στείρο μιμητισμό κι επιθυμούσαν την εποικοδομητική αφομοίωση του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Επεδίωκαν παιδεία προσανατολισμένη στις θετικές επιστήμες γιατί πίστευαν ότι έτσι θα αφυπνίζονταν οι Έλληνες. Ήταν υπέρ της λαϊκής γλώσσας.
– Συντηρητικοί: φοβούνταν τις νέες ιδέες του Διαφωτισμού και τις επιστήμες. Ήθελαν παιδεία προσανατολισμένη στην εκκλησιαστική παράδοση. Ήταν υπέρ της αρχαϊζουσας γλώσσας.
■ Κυριότεροι εκπρόσωποι:
▪ Ρήγας Βελεστινλής (1757 – 1798): προοδευτικός, πολυγραφότατος, σημαντικότερο έργο του η Νέα Πολιτική Διοίκηση, επηρεασμένο από τις ιδέες των Ιακωβίνων. Στο έργο αυτό πρότεινε: μια επανάσταση από όλους τους βαλκανικούς λαούς κατά του οθωμανικού ζυγού και τη δημιουργία μιας «ελληνικής δημοκρατίας» που θα περιελάμβανε ολόκληρη τη βαλκανική και θα στηριζόταν στην ισονομία και την ισοπολιτεία. Για τις ιδέες του αυτές συνελήφθη από τους Αυστριακούς και παραδόθηκε στους Τούρκους που τον σκότωσαν.
▪ Ανώνυμος συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας: επηρεασμένος από τις ιδέες του Ρήγα, υποστήριζε όμως ότι οι Έλληνες πρέπει μόνοι τους να αγωνιστούν για την ελευθερία τους.
▪ Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833): υποστηρικτής των φιλελεύθερων ιδεών της γαλλικής επανάστασης αλλά όχι των ακροτήτων της. Υποστήριζε ότι η ελευθερία χωρίς τη δικαιοσύνη είναι καθαρή δουλεία. Πίστευε στη δύναμη της παιδείας, γι’αυτό επέμενε ότι οι Έλληνες, για να απελευθερωθούν θα πρέπει πρώτα να μορφωθούν. Δεν ήταν ούτε υπέρ της αρχαϊζουσας ούτε υπέρ της λαϊκής γλώσσας. Πρότεινε μια γλώσσα καθαρή από τα ξένα στοιχεία και τις ακραίες λέξεις.
▪ Ιώσηπος Μοισιόδακας & Δημήτριος Καταρτζής: υπερασπίστηκαν τη λαϊκή γλώσσα και τη μελέτησαν.
▪ Κωνσταντίνος Κούμας: δίδαξε θετικές επιστήμες και εισηγήθηκε νέες μεθόδους διδασκαλίας για τις οποίες διώχτηκε από την εκκλησία.
▪ Θεόφιλος Καϊρης: δίδαξε θετικές επιστήμες, ένθερμος υποστηρικτής των ιδεών της γαλλικής επανάστασης.